Rak nerki

Klasyczną triada objawów guza nerki są: guz wyczuwalny przez powłoki, ból oraz krwiomocz. Takie objawy stwierdza się obecnie rzadziej u około 10 procent chorych na raka nerki. Połowa przypadków guza nerki rozpoznaje się przypadkowo na podstawie badania ultrasonograficznego (usg) wykonanego z innych powodów. Najczęstszym nowotworem nerki jest rak jasnokomórkowy nerki.

Rak nerki występuje głównie u mężczyzn. Główna grupa ryzyka dotyczy mężczyzn po 45 roku życia, a kobiet między 55 a 74 rokiem życia. W ostatnich latach opisywane są przypadki zachorowań w młodym wieku. Pośród czynników ryzyka zachorowania na nowotwór nerki wymienia się uwarunkowania środowiskowe, hormonalne oraz genetyczne, w szczególności:

• palenie papierosów - uważa się że u około 30% mężczyzn i 24% kobiet rak nerki jest bezpośrednią przyczyną palenia tytoniu,
• nadciśnienie tętnicze,
• otyłość,
• narażenie na kontakt z niektórymi substancjami chemicznymi - nitrozaminy, azbest, dwutlenek toru, kadm,
• rak nerki występuje dziedzicznie w zespole von Hippel-Landau(VHL), zespole Bourneville-Pringla.

Objawy obecności guza nerki są nie charakterystyczne, między innymi: pobolewanie w okolicy lędźwiowej, bóle kolkowe, w bardziej zaawansowanych przypadkach występuje krwiomocz. Rozpoznanie guza nerki stawia się zazwyczaj przypadkowo podczas wykonywania badania ultrasonograficznego brzucha. W kolejnym etapie wykonuje się dodatkowe badania obrazowe, które pozwalają na dokładną ocenę stopnia zaawansowania nowotworu, w szczególności: TK jamy brzusznej lub badanie rezonansu magnetycznego brzucha(NMR), TK klatki piersiowej lub RTG klatki piersiowej.

Leczenie zasadnicze rozpoznanego guza nerki jest leczenie operacyjne, polegające zazwyczaj na usunięciu nerki z torebką tłuszczową - tzw. nefrektomia radykalna. Nefrektomię radykalną wykonuje się metodą otwartą lub metodą laparoskopową, w zależności od wielkości guza i zajęcia okolicznych struktur anatomicznych. W przypadkach małych guzów istnieje możliwość wykonania zabiegu usunięcia guza z marginesem tkanki zdrowej tzw. tumorektomii.

Po operacji pacjent powinien być poddany obserwacji przez kolejne lata, ponieważ u około 30 % chorych w chwili postawienia rozpoznania stwierdza się obecność przerzutów odległych. Przeżuty najczęściej umiejscowione są w płucach, tkankach miękkich, wątrobie, kościach, centralnym układzie nerwowym. Obserwacja pacjenta po operacji powinna trwać przez kolejne co najmniej 5 lat.

Radioterapia w przypadku raka nerki jest niewskazana z powodu braku wrażliwości nowotworu na promieniowanie i stosowana tylko w naświetlaniu przerzutów, jako postępowanie objawowe. W przypadkach przerzutów do innych narządów stosuje się terapię uzupełniającą:

• immunoterapia interleukiną (IL2) lub Interferonem - alfa(INF - alfa),
• terapia nowymi lekami, hamującymi czynniki wzrostu naczyń produkowanych przez guz - sorafenib (Nexavar), sunitinib (Sutent), bevacizumab (Avastin) pazopanib (Votrient), temsirolimus (Torisel), everolimus (Afinitor).
• terapia skojarzona: bevacizumab (Avastin) + interferon alfa(INF - alfa).

W sytuacji złego stanu ogólnego chorego i przeciwwskazań do leczenia operacyjnego np z powodu choroby serca, możliwe zastosowanie technik tzw. małoinwazyjnych, np. krioterapia guza, ablacja guza falami radiowymi.

Tematy powiązane: krwiomocz, rak pęcherza moczowego, żylaki powrózka nasiennego